سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور

در این یادداشت آمده است:
همانطور که می‌دانیم یکی از قشنگ ترین و زیباترین افکار و اعمال بسیار خوب بشر کاشت و داشت نهال و درخت می باشد که تمامی ادیان و بزرگان دینی، مذهبی، سیاسی و چهره های شاخص دنیا، توصیه های فراوان برای انجام این امر ارزشمند انسانی داشته اند.
بنابراین همگان و با هر تفکر دینی، مذهبی و سیاسی و در هر کجای کره زمین تلاش می‌کنند که در این امر پسندیده و بسته به شرایط موجود، ایفای نقش نمایند. در همین خصوص اولین فستیوال درختکاری در سال ۱۵۹۴میلادی در کشور اسپانیا برگزار گردید که هنوز پس از گذشت سال ها، مکانی که برای این کار در نظر گرفته شده بود پوشیده از درختان لیمو می باشد.
برای نامگذاری یک روز رسمی در سراسر کره زمین بعنوان روز نمادین درختکاری باید از جولیوس استرلینگ مورتون سردبیر روزنامه ای در ایالت نبراسکای آمریکا و همسرش خانم کارولین جوی فرانسوی نام برد. این مراسم برای اولین دفعه در ۱۰آوریل سال ۱۸۷۲میلادی مطابق با ۲۱فروردین سال ۱۲۵۱ (حدود ۱۵۰سال پیش) انجام و در آن روز بیش از یک میلیون اصله نهال کاشته شد.
ارزش روز درختکاری در اکثر کشورها از جمله کشور چین در حدی می باشد که آن روز را تعطیل عمومی اعلام و همه ی اقشار مردم عاشقانه و داوطلبانه در امر درختکاری مشارکت حداکثری می نمایند.
در کشور ما در دوران ایران باستان و در دوران دین مبین اسلام نیز توجه به طبیعت و به خصوص درخت و کاشت درخت از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده بطوریکه یونانیان، هخامنشیان را بزرگترین باغ سازان جهان می‌دانستند، ضمن اینکه در دوره ی اسلامی شیوه ی باغ سازی ایرانی، با تغییراتی اندک از محدوده ی کشور هند تا محدوده ی کشور اسپانیا ادامه داشته و همچنین در اغلب هنرهای ایرانی همچون نقاشی، مینیاتور، پارچه بافی، کاشی‌کاری، سنگتراشی و... از درخت یاد شده است. در نگاره های تخت جمشید و سایر آثار باستانی نماد درخت و بخصوص درخت سرو به وضوح دیده می شود. علاقمندی و احترام گذاشتن ایرانیان باستان به طبیعت و درخت زبان زد همه ی مردم کشورهای جهان بوده که سند آن باقیمانده ی کهن باغ ها و بوستان ها (پردیس ها) در گوشه و کنار این سرزمین می باشد، درخت در ادبیات فارسی نیز دارای جایگاهی ویژه می باشد. از جمله:

حضرت حافظ-- درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
حضرت مولانا-- باغ سلام می‌کند، سرو قیام میکند
جناب سعدی-- برگ درختان سبز در نظر هوشیار
جناب سهراب سپهری-- من مسلمانم، لای این شب بوها، پای آن کاج بلند

تاریخچه ی انتخاب یک روز ملی و نمادین برای روز درختکاری به تاریخ ۲۴اسفند سال ۱۳۱۴و با تصویب مجلس شورای ملی وقت برای تغییر تاریخ رسمی کشور از قمری به شمسی و زمینه فراهم شدن روزهای مناسبتی و وابسته به فصل بر می‌گردد که بعدها این زمان در سال ۱۳۳۷به اول آذر و در سال ۱۳۴۶به ۱۵اسفند ماه تغییر یافت و هنوز هم این تاریخ ادامه دارد. همچنین همه ساله از ۱۵تا ۲۲اسفند (۵تا ۱۲مارس هفته منابع طبیعی و آبخیزداری) جشن و مراسم هایی خاص به جهت معارفه و ارج نهادن به آیین ملی روز درختکاری انجام می‌پذیرد.
بنابراین همه ی کشورهای جهان بسته به شرایط خاص اقلیمی، ادافیکی، طول و عرض جغرافیایی، پستی و بلندی، ارتفاع از سطح دریا، میزان بارش و پراکنش آن، سرشت و توقعات گونه های درختی و گیاهی و... یک روز را به عنوان روز ملی درختکاری تعیین و فصل درختکاری (فصل عاشقی) نیز در داخل و خارج از مرز کشورها براساس مطالب پیش گفته از اواخر پاییز تا اوایل بهار سال بعد تعیین و ادامه میابد.
فصل درختکاری در ایران و در سال جاری ۱۱آذر همزمان با سالروز شهادت جناب میرزا کوچک خان جنگلی و زادروز مرحوم جلال آل احمد شروع و تا اوایل فصل بهار سال بعد و بسته به شرایط اقلیمی و محیطی ادامه خواهد یافت.
نهایتاً همگی با هم و به (رسم عاشقی) با  مناسب ترین شیوه های تولید و پرورش نهال و در ادامه با کاشت اصولی و علمی نهال و انتخاب بهترین روش های داشت نهال تا استقرار کامل درخت (همانند عشق به فرزند و تربیت و پرورش و نگهداری فرزندانمان تا گذر از مرحله ی نوزادی، خردسالی، نوجوانی و...) و با مشارکت حداکثری با رعایت رسم عاشقی به استقبال فصل عاشقی خواهیم رفت.
پس همچنان بکاریم و بداریم.

«روز درختکاری و هفته ی منابع طبیعی بر همگان مبارک»